Op donderdag word ik gebeld door een aanstaande vader.
Hij vertelt dat hij en zijn vrouw een kindje verwachten en dat ze zojuist te horen hebben gekregen dat het kindje in de buik van moeder overleden is.
Ik moet altijd even een keer diep ademhalen voordat ik kan praten op zo’n moment.
Wat zijn de mogelijkheden, want moeder gaat bevallen in Almere en hun kindje moet een waardig afscheid krijgen.
Dat vinden ze beide belangrijk.
Mijn eerste gedachten is dat deze mensen niet zitten te wachten op een bezoekje van mij in deze moeilijke en verdrietige situatie en ik geef telefonisch wat informatie over mijn manier van werken. Tijdens het gesprek besef ik dat ik voor hen invul en ik vraag of ik op bezoek mag komen.
“Ja graag!” antwoordt vader, “dan kunnen we in alle rust even kennismaken”.
We maken een afspraak en ik neem wat informatie mee.
Vader en moeder zijn verdrietig, hun kindje is na 29 weken zwangerschap overleden, en ze hadden zich zo verheugd op de komst van dit kleine wonder.
Ze moeten wachten tot er plaats is in het ziekenhuis om het kindje geboren te laten worden.
Ik geef aan het belangrijk te vinden dat er tijd en aandacht is om het kindje te verwelkomen en om herinneringen te maken. Ze hebben maar kort samen.
Esra wordt geboren op 4 december 2018.
De ouders zijn supertrots op hun mooie dochter en genieten van ieder moment dat ze samen hebben, ook het verdriet laten ze toe.
Ik heb respect voor de manier waarop deze ouders hun kindje verwelkomen.
Ik ga op bezoek in het ziekenhuis en mag Esra ook bewonderen.
De uitvaart vindt plaats in Lelystad.
De ouders hebben gekozen voor een mooi zacht mandje van Amelius met een lief poppetje en kaarsje erbij. Het verdriet mag er zijn.
Dit is het moment waarop de ouders definitief afscheid nemen van hun kleine meisje.
De genodigden en ouders geven een boodschap mee aan Esra in haar mandje en vader begeleidt zijn dochter naar de crematieruimte.
Nu gaan er nog veel moeilijke momenten komen, de dag van de uitgerekende datum, het zien van andere kindjes van dezelfde leeftijd als Esra en ga zo maar door.
Verlies is nooit weg maar wordt verweven in het leven.
In het nagesprek met ouders hoor ik terug dat ik goed voor hen en Esra gezorgd heb.
Dat is wa
ar ik dit voor doe.
Ik voel mij rijk dat ik deze mensen mag begeleiden.